تأثیر شاخص‌های همجواری و دسترسی به مکان‌های ورزشی بر میزان مشارکت ورزشی (مطالعه موردی: مناطق هشت‌گانه شهر اهواز)

هدف این تحقیق بررسی تأثیر شاخص‌های همجواری و دسترسی به مکان‌های ورزشی بر میزان مشارکت ورزشی به تفکیک مناطق هشت‌گانه شهر اهواز بود. ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ از ﻧﻮع ﻛﺎرﺑﺮدی اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ روش ﻣﻴﺪاﻧﻲ اﺟﺮا ﺷﺪ. جامعه‌‌ی آماری اول کلیه­ی سالن‌های ورزشی چند منظوره، استخرها و زمین‌های چمن مناطق هشت‌گانه شهر اهواز که متعلق به اداره‌‌ی ورزش و جوانان شهر اهواز و سایر ادارات دولتی بود ﻛﻪ ﺗﻌﺪاد آن 99 ﻣﻮرد ﺑﻮده و جامعه آماری دوم، تمامی افرادی که از این اماکن ورزشی استفاده می‌نمایند، که 66135 نفر بود. نمونه‌‌ی آماری دو جامعه با بهره‌گیری از جدول مورگان به ترتیب 86 مکان ورزشی و 384 به تناسب تعداد اماکن ورزشی و جمعیت هر منطقه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه محقق ساخته بود و در سه بخش ویژگی‌های فردی، شاخص‌های همجواری، دسترسی و مشارکت ورزشی (87/0= α) تنظیم گردید. برای تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی مدل رگرسیونی با ضرایب تصادفی در نرم افزار HLM6 استفاده شد. نتایج نشان داد شاخص‌های همجواری و دسترسی به مجموعه­های ورزشی و همچنین تعداد اماکن ورزشی بر میزان مشارکت ورزشی افراد اثرگذار هستند و ضریب اثرگذاری در مناطق چهار و دو بیشتر از سایر مناطق و در مناطق شش و پنج کمتر از دیگر مناطق است. به­طور کلی و با توجه به یافته‌های این پژوهش، هرچه امکانات و زیرساخت­های ورزشی بیشتر، مناسب­تر و با استانداردهای بهتری در زمینه دسترسی و همجواری در اختیار شهروندان قرار گیرد، میزان مشارکت ورزشی آنان، افزایش پیدا خواهد کرد.